Zygmunt I Stary, król polski (Sigismundus, rex Polonie, Magnus Dux Lithuanie), odpowiada na list, który otrzymał od czeskich sanów. Oznajmia, iż przyjął do wiadomości przyznanie Ludwikowi II Jagiellończykowi (Ludovicus nepotus) pełnej władzy, choć nie osiągnął jeszcze pełnoletności. Dziwi się dlaczego nie poinformowali go o tym wcześniej oraz nie skonsultowali tego skoro wyznaczono go opiekunem i obrońcą młodego króla. W sprawie kandydatury czeskiego króla na króla rzymskiego informuje, że już wcześniej zyskał poparcie cesarza Maksymiliana I (cesar) w Wiedniu (Wienna) ale nie udało mu się pozyskać elektorów. W związku z tym cesarz zaczął popierać swego wnuka Karola, króla hiszpańskiego Carolus, rex Hispaniae), co uczynił też król Zygmunt I. Po śmierci Maksymiliana I pojawił się również kandydat ze strony Francji (rex Galliae) [król Franciszek I]. Król polski odebrał oba poselstwa, które chciały zyskać głos czeski przy wyborze cesarza. W związku z tym informuje, że kandydatura czeska Ludwika II nie ma sensu ze względu na jego młody wiek i brak zapału. Dlatego wyśle, swojego przedstawiciele na sejm elekcyjny z czeskim głosem.
Org. łac., pap. 28,5 cm x 43, na rogu listu przymocowana (woskowa w czerwonej barwie) kolista pieczęć (zamykająca list) herbowa króla Zygmunta I Starego, pod papierową osłoną. List dobrze zachowany.
Národní archiv v Praze, sygn. AČK 1932.
Lit: Haas/VI, nr 417, s. 201 (Reg.).
Digitalizacja: Monasterium