Władysław II Jagiellończyk, król czeski i węgierski (Wladislaw, Uhersky, Czesky kral), daje najwyższemu praskiemu burgrabiemu Zdeňkowi Lvu z Rožmitálu i z Blatné (Zdenek Lew z Rozmitalu a z Blatne, naywyssy purgkrabie prazsky) oraz najwyższemu kanclerzowi Królestwa Czeskiego Władysławowi ze Šternberka i na Bechyni (Laczlaw z Ssternbergka, na Bechyni, naywyssy canczlerz Kralostwie Czeskeho), swoje królewskie prawo na księstwo raciborskie (kniezestwi ratiborske) ze wszystkimi przynależnościami i dobrami, klejnotami, pieniędzmi w gotówce po śmierci Walentyna Garbatego, księcia raciborskiego (Walentin, w Slezy kniezete ratiborsky). Jeśli dobra po Walentynie przejmie zgodnie z obowiązującym „przymierzem” książę opolski Jan II Dobry (Hanuss w Slezy, kniezeti Opolsky), również królewski wuj, Zdeněk i Władysław otrzymają je, jeśli Jan II Dobry umrze bez męskich spadkobierców. Nakazuje się książętom i stanom na Śląsku (stawy Slezske) szanować to prawo; obaj mogą przekazać swoje prawa zgodnie z własną wolą, nie naruszając zobowiązań ziemi raciborskiej wobec korony.
Org. czes., perg., 37,7 cm x 31,2 cm + 8,2 cm, brak pieczęci i pergaminowego paska, na którym była przywieszona. Dokument dobrze zachowany (z autografem króla).
Národní archiv v Praze, sygn. ČGL 629.
Lit: GL/II, nr 629, s. 341 (Reg.); Stelmach 2016, s. 152 (Reg.); SČL/3/1, nr 5389, s. 1299 (Reg.).
Digitalizacja: Monasterium